โครงการของคณะศิลปกรรมศาสตร์

           ดนตรีไทย มรดกอันล้ำค่าทางวัฒนธรรมที่บ่งบอกถึงความเจริญงอกงามทางวัฒนธรรมและ ภูมิปัญญาชั้นสูงของบรรพบุรุษเช่นเดียวกับดนตรีนานาประเทศ และสะท้อนถึงวิถีการดำเนินชีวิต ประเพณี วัฒนธรรม เอกลักษณ์ความเป็นชาติได้เป็นอย่างดี ทั้งยังแสดงถึงอัจฉริยภาพ และปรีชาญาณของบรรพบุรุษไทยที่ได้ประดิษฐ์คิดค้นและสร้างสรรค์ผลงานทาง ดุริยางคศิลป์ไว้ให้ลูกหลาน ซึ่งได้สร้างสรรค์ขึ้นนับแต่อดีตจนถึงปัจจุบันนี้ มีบทเพลงที่มีทำนองไพเราะมากมายหลายรูปแบบ โดยเฉพาะ "เพลงหน้าพาทย์" เพลงไทยประเภทหนึ่งที่ใช้บรรเลงประกอบกิริยาอาการต่างๆ ของตัวละคอน ในการแสดงมหรสพทุกประเภท รวมถึงใช้บรรเลงประกอบพิธีไหว้ครูดนตรีและนาฎศิลป์ เสมือนการแสดงกิริยาสมมุติ หมายถึง การอัญเชิญเหล่าเทพยดา เทพสังคีตาจารย์ ตลอดจนครูบาอาจารย์ที่ล่วงลับไปแล้วมาชุมนุมในพิธีกรรมอีกด้วย ดังนั้น เพลงหน้าพาทย์ จึงถือว่า เป็นเพลงศักดิ์สิทธิ์ที่มีระเบียบแบบแผนในการศึกษาเรียนรู้มาแต่โบราณ สมควรสืบสานและอนุรักษ์ทำนองเพลงหน้าพาทย์แต่ละสำนักไว้ให้ถูกต้องตามหลัก ทางดุริยางค์ไทย

            คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เป็นหน่วยงานที่มีวิสัยทัศน์ พันธกิจ และยุทธศาสตร์ที่สอดคล้องกับของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ คือ ต้องการเป็นสถาบันทางวิชาการและการสร้างสรรค์ศิลปกรรมที่เป็นที่ยอมรับใน ระดับนานาชาติ โดยคำนึงถึงความสัมพันธ์กับประโยชน์ที่สังคมไทยจะได้รับจากการผลิตบัณฑิต งานวิจัย งานสร้างสรรค์ และบริการวิชาการในด้านศิลปกรรม ตามปรัชญาการศึกษาที่มุ่งเน้นผลจากการศึกษาศิลปกรรม คือ การจรรโลงมนุษย์และสังคม

โครงการพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ชุมชนฯ เฉพาะกาล (การศึกษา ทดลอง และสร้างแบบจำลอง สำหรับชุมชนหนองโพ)

        คณะศิลปกรรมศาสตร์ เป็นคณะที่มีการเรียนการสอนด้านพื้นฐานการสร้างสรรค์งานศิลปะและงานออกแบบ ตลอดจนพื้นฐานการนำเสนอผลงานนั้นๆ ในรูปแบบนิทรรศการ จึงเห็นว่าความรู้ความเชี่ยวชาญนี้จะเป็นประโยชน์ต่อชุมชน เพราะนอกเหนือไปจากความงามที่เกิดจากรูปภายนอกของศิลปะแล้ว (Physical functions) บทบาทที่สำคัญของศิลปะยังสร้างให้เกิดผลกระทบต่อสังคม วัฒนธรรม และการเมืองได้ (Social, cultural, political functions) และศิลปะเป็นเครื่องมือที่สร้างให้เกิดความร่วมมือระหว่างชุมชน อย่างไรก็ตาม ผลงานศิลปะที่สร้างสรรค์ในรั้วสถาบันการศึกษา อาจยังไม่สามารถแสดงบทบาทเหล่านั้นให้เห็นเป็นรูปธรรมแก่ผู้ที่กำลังศึกษา ค้นคว้าในฐานะนักศึกษาได้  การสร้างให้เกิดกิจกรรมที่ก่อให้เกิดกระบวนการของการสัมผัสได้อย่างเป็น รูปธรรม และการเป็นส่วนหนึ่งของกลไกในการขับเคลื่อนความร่วมมือทางชุมชนและสังคม โดยใช้รูปแบบของศิลปะเพื่อการมีส่วนร่วม (Participatory art) ในพื้นที่สาธารณะ สร้างความร่วมมือระหว่างชุมชนผู้อยู่ในพื้นที่ ศิลปินและนักศึกษาหรือผู้ที่เข้าไปทำงานในพื้นที่ ศิลปะจึงเป็นสะพานเชื่อมโยงความสัมพันธ์และการเรียนรู้ซึ่งกันและกัน